Het begint op gang te komen

Deze week zijn alle scholen hier weer begonnen. Hiervoor hadden ze namelijk allemaal zomervakantie. Het is dan ook drukker op de universiteit en meer mensen zijn beschikbaar. De stage en het onderzoek komen deze week dan ook echt op gang. We zijn voornamelijk bezig geweest met contacten op doen voor het vinden van respondenten. Het was nogal een drukke week, vandaar dat ik jullie snel bij praat. :)

31-01 Rhino and lion park
Op de laatste dag van de orientation week zijn we naar het rhino and lion park geweest. Dit was echt heel leuk! We gingen samen met de andere internationale studenten. Op de heenweg hadden we het samen met Sean en de chauffeur opeens over de bruidsschat die een man moet betalen aan de familie van zijn vrouw, wanneer hij met haar wil trouwen. De chauffeur had bijvoorbeeld een miljoen rand (ong. 75.000 euro) betaald als bruidsschat. Dit vond Sean echt veels te veel. Sebastian (een duitse student) en ik vonden dit verschijnsel maar vreemd, maar het is hier heel normaal. Eenmaal bij het park aangekomen konden we er zo met het busje in rijden. Het park was echt ontzettend mooi. Ik heb daar giraffes, bisons, gnoes, neushoorns, zebra’s, witte en gele leeuwen, struisvogels, zwijnen, Amerikaanse wilde honden, cheeta’s en allemaal soorten bokken en antilopes gezien. Het was nogal overweldigend, ook de mooie omgeving. We zijn in een enorme safari bus rondgereden door het park en zijn ook nog wezen kijken bij het centrum waar een paar dieren in hokken zaten. Daar waren bijvoorbeeld kleine nijlpaardjes, een klein baby neushoorntje, tijgers, cheeta’s en leeuwen. Ook was er een reptielenhuis en waren er erg kleine krokodillen. Daar heb ik samen met Sebastian en Carlo een baby witte tijger geaaid. Hij was erg lief en heeft Carlo’s been helemaal onder gelikt. Je mocht ook bij de grotere tijgers en leeuwen of bij een cheeta, maar dat leek me niet heel prettig. Na het park zijn we naar Sandton gereden, dat wilde Sean ons in 10 minuten nog even laten zien en daarna naar Downtown. Downtown is een onveilige buurt van Johannesburg. We zijn daar dan ook alleen maar even doorheen gereden zodat we het gezien hadden en niet zelf erheen zouden gaan. Je ziet ontzettend veel donkere mensen over straat lopen. Het is een wijk voor vluchtelingen en alles is hier enorm goedkoop. De criminaliteit is hier erg hoog. Daarna op naar ons huisje!

01-02 Rustdag
Op deze dag heb ik eigenlijk niet echt iets heel bijzonders gedaan. Gewoon lekker bijkomen in het huisje, mijn vorige blog geschreven en in de zon gezeten. Waarschijnlijk herkennen jullie dat wel haha.

02-02 Meeting Prevein
Vandaag hadden we een meeting bij Juliet’s kantoor op de Soweto campus met de directeur van de Boekenhout basisschool, Prevein. Juliet had deze afspraak voor ons gemaakt, omdat ze dacht dat hij wellicht iets voor ons zou kunnen betekenen. Tijdens het gesprek bleek al snel dat we eigenlijk in de praktijk even moesten komen kijken. Het was duidelijk wat wij wilden voor respondenten (voor mij vluchtelingen kinderen en geen vluchtelingen kinderen op school). Op zijn school konden we kijken of die er waren, of het ons zou bevallen en aan onze eisen voldeed. Prevein nodigde ons dan ook uit om de volgende dag langs te komen op de school. Hij was echt extreem behulpzaam. Wat ons opvalt hier is dat veel mensen belangen hebben bij wat ze doen en je daarom graag willen helpen. Ze weten dat als je iets voor een ander doet, je daar vaak ook iets voor terug krijgt. Zo maakte Prevein duidelijk dat hij graag een PHD aan de universiteit zou willen doen en ons daarom graag helpt. na de meeting hebben we nog lang met Juliet gepraat over onze thesis en stage.

03-02 Bezoek primary school Boekenhout
We hebben vandaag een bezoek gebracht aan de Boekenhout basisschool, waarvan Prevein de directeur is. Prevein zou ons ophalen op de Soweto campus. Wij waren hier echter anderhalf uur te vroeg, dus we hebben nog even koffie gedronken in de kantine. De bussen die rijden tussen de campussen zijn erg onvoorspelbaar. Je weet niet wanneer ze komen en hoe lang ze erover doen. Soms duurt het anderhalf uur, soms een half uurtje. Prevein stond bij de trap en nam ons mee in een grote jeep naar zijn school. De school lag in Eldorado Park en op zijn school zaten veel kinderen van ouders uit de erg lage klassen. Er waren veel problemen. Ouders hadden bijvoorbeeld geen baan, ze hadden geen geld en ze zitten de hele dag thuis. Ouders kunnen hier ook echt heel streng zijn voor hun kinderen, zodat die kinderen hopelijk een betere toekomst hebben dan zij. We kwamen bij de school aan en hebben kennis gemaakt met iedereen. Vervolgens zijn we langs alle klassen gegaan en hebben we ons elke keer voorgesteld. Nikki, de Engelse juf die met ons mee ging benadrukte vooral steeds dat de kinderen ook kansen hadden om ergens anders te gaan studeren. Ze missen hier goede rolmodellen, goede kansen en wij bewijzen dat je ook ergens anders heen kunt gaan. (Of dat ook echt werkelijk mogelijk is, is natuurlijk de vraag). Bovendien lijkt Nederlands erg op Afrikaans, wat veel kinderen hier kunnen spreken, dus ze kunnen ons zelfs verstaan. Dat is voor die kinderen echt een wonder! De kindjes hier zijn erg schattig. Ze hebben allemaal of een jongens of een meisjes uniform aan. Bij binnenkomst gaan ze in koor beginnen met een zegje. Dat gaat ongeveer zo: Goodmorning teacher. How are you? Dan is het de bedoeling dat je zegt: I am fine. And you? Dan zeggen zij: We are very well. Thank you!. Er zitten hier soms wel 45 kinderen in een klas. Dat mag eigenlijk niet, maar ze moeten wel. Alle scholen zitten overvol en er is veel belangstelling voor een school zoals deze waarbij Engels de eerste taal is. Daarna zijn we nog naar een middelbare school in de buurt geweest en naar een weeshuis. Ze willen ons allemaal erg graag hebben. Na alle bezichtigingen zijn we afgezet op de Soweto campus, waar we echt nog zeker een uur in de hitte op een bus moesten wachten. Het was intussen al drie uur en we hadden nog niet geluncht, dus ben ik daarna in mijn eentje nog boodschappen gaan doen en wat te eten gaan halen in de winkel. Terug moest ik alleen weer de bus hebben voor de veiligheid en toen stond er een enorm lange rij. Iedereen stopt hier om 16.00 met werken, dus dan is het topdrukte. Ik heb ongeveer twee uur moeten wachten, maar toen was ik wel thuis.

04-02 Bisschop Paul Verrijn
Vandaag hadden we een afspraak met de bisschop Paul Verrijn. Hij is in heel Zuid-Afrika echt een bekendheid om wat hij doet voor vluchtelingen. Vluchtelingen worden hier door de meeste mensen als tweederangs burgers en banen inpikkers beschouwd. Ze hebben niks, vaak ook geen papieren. Veel komen uit Zimbabwe. Deze bisschop neemt het voor ze op, laat ze wonen in de kerk en is erg passievol. Tijdens het lezen van literatuur over vluchtelingen in Zuid-Afrika ben ik hem ook meerdere malen tegen gekomen. We zijn nogal vroeg om 5.15 opgestaan en vertrokken naar de Soweto campus, waar Lawrence ons op zou pikken. We waren echter pas om 6.20 beneden bij de bussen en moesten lang wachten op de bus. Die kwam uiteindelijk pas om 7.00, terwijl we om 7.30 hadden afgesproken. Uiteindelijk waren we er iets te laat, maar het viel nog mee. Lawrence stond buiten de gate met een auto op ons te wachten. Zijn vrouw en een klein meisje (van zijn broer dacht ik) zaten in de auto. Hij zette eerst zijn vrouw af en daarna bracht hij het kindje ergens anders in een huis. Vervolgens zou hij ons afzetten bij de kerk en daarna moest hij meteen weer terug naar de school waar hij leraar was. Er kwamen belangrijke mensen langs. We kwamen aan bij een gebouw waar een kerk was en ervoor stonden huizen waar vluchtelingen woonden. We namen plaats in de kerk op stoeltjes en moesten even wachten, want er was een dubbele afspraak geboekt. Toen de bisschop tijd voor ons had vroeg Lawrence of de bisschop ons zou kunnen afzetten bij de campus en ondanks dat de bisschop totaal de andere richting op moest wilde hij dat doen. Lawrence rende ongeveer meteen naar zijn auto haha. De bisschop vertelde over wat hij deed, gaf mij een telefoonnummer van een school voor vluchtelingen en nodigde ons uit voor een Circle of memorie. Dat is op maandagavond een therapeutische bijeenkomst waarbij iedereen vertelt over wat hij of zij heeft meegemaakt in zijn leven. Ook mag ik hem interviewen. Hij bracht ons naar de Soweto campus en onderweg heb ik hem nog gevraagd naar wat hij hoopt te bereiken met wat hij doet. Hij vertelde dat hij allereerst zou willen dat vluchtelingen deel uitmaken van de samenleving. Ten tweede zou hij willen dat vluchtelingen geholpen worden bij de trauma’s die ze hebben. Zo zagen we bijvoorbeeld toen we in zijn auto stapten een man waarbij gif in zijn gezicht was gegooid. Deze mensen hebben echt verschrikkelijke dingen meegemaakt en verdienen het om ergens een veilig bestaan op te bouwen. De bisschop zette ons af en moest toen naar een vergadering. Er waren waterproblemen in Soweto waarbij hij ging bemiddelen.

05-02 Auto regelen en bieb
Vandaag zijn we onze auto wezen ophalen. We hebben deze gehuurd bij de kennissen van de kerk, Arie en Marijke. Dit was goedkoper dan bij een maatschappij en bovendien hielpen wij hun graag. Zij wilde ons er ook graag mee helpen. Ze hadden liever dat de auto goed gebruikt werd, dan dat hij in de garage stond te staan. We werden door Arie opgehaald en hij reed ons naar zijn bedrijf. Daar zou een swype apparaat zijn, waar we met onze creditcards veilig zouden kunnen betalen. Hij heeft een bedrijf in grondstoffen voor bakkers. Hij gaf ons een rondleiding en liet ons bijvoorbeeld de proefkamer zien (waar uitprobeersels worden gemaakt), het kantoor en de berging. Hij vertelde dat hij moest opletten wie hij aannam en dat overal camera’s hingen, want af en toe verdween er wel eens wat. Ze waren hier ook ooit een keer met wapens binnen gevallen. Sinds een tijdje werkte hij dan ook niet meer met contant geld, maar met pasjes. Na de financiële berekening voor de auto wilde we swypen, maar hij deed het niet. Toen heeft Arie ons naar een ATM gebracht en hebben we een deel van de kosten betaalt. Vervolgens zijn we de auto met tomtom gaan ophalen. Het was wel een automaat. Volgens Arie was dit handig, want dan kon je meer op de weg letten. Als we nog zouden willen wisselen moesten we dat maar laten weten. We zijn toen rustig naar huis gereden. In de middag wilde ik nog iets printen in de bieb. Dit was alleen nog best een gedoe, want ik moest eerst praten om erin te komen. Daarna moest ik ergens een wachtwoord halen om in te kunnen loggen en vervolgens waren mijn gebruikersnaam en wachtwoord om te kunnen printen incorrect. Toen heb ik het er maar bij gelaten. In de avond viel de elektriciteit uit in heel Auckland Park. Dat was een mooie gelegenheid om bij brandend kaarslicht in mijn boek van Nelson Mandela te lezen.

06-02 Afspraak en verhuizen
Vandaag hadden we een afspraak met prof Salim Valley. Hij heeft veel onderzoek gedaan naar refugees en was erg geïnteresseerd in onze onderzoeken. Hij gaf ons vele boekjes om te lezen, stuurde mij documenten per mail en schreef een contactpersoon op een blaadje als ik nog op zoek zou zijn naar refugee scholen. Hij was erg behulpzaam en stelde ons ook voor aan Mondli, een onderzoeker van de universiteit. We moesten vooral weer langs komen wanneer we daar behoefte aan hadden. Daarna was het tijd om te verhuizen. Er was inmiddels plek in student town, een studentendorp gelegen in de grote Kingsway campus. Daar zouden de kamers wel minder luxe zijn, maar we zouden waarschijnlijk wel meer contact met andere studenten hebben. Daarom hadden we besloten om te verhuizen naar student town. Dus we hebben alles ingepakt en Rianne en ik zijn naar de andere campus gereden. Sandrine bleef nog even om de laatste dingen te regelen. Nadat we gewacht hadden op de vrouw die hier alles regelt kregen we de sleutels van ons huis 60A. Daarin wonen we met 8 mensen. Vier aan de rechterkant en vier aan de linkerkant. Elk viertal heeft een eigen wc, douche, bad en wastafel en er is een gemeenschappelijke zitruimte, tafel en beperkte keuken. Ik zit in kamer 3 en de andere twee zitten in kamer 6 en 7. De kamers zijn prima. Je hebt een eigen bed, kast, bureau, stoel en spiegel. Je moet je kamer wel goed afsluiten met een eigen slot. Er zit trouwens een groot gat in mijn raam, dus ik hoop dat dat nog opgelost kan worden. Drie vrouwelijke huisgenootjes heb ik al ontmoet en ze zijn allemaal erg aardig. Vervolgens ben ik mijn kamer gaan inrichten.